Het is weer zover. Ik ben aan het vermijden. Iets opschrijven vraagt reflectie. En reflectie betekent je verhouden tot wat er aan de hand is. En als er veel aan de hand is, doe ik dat het liefst in flarden, en niet aan één stuk. Dus zo’n column schijven is dan echt een opgave.
Kort en feitelijk: ik belandde de afgelopen maanden weer meerdere malen in het ziekenhuis. Nèt nu het einde van de behandelingen in zicht komen – ik slik nog letrozol tot maart 2022 – word ik teruggeslingerd in het ziekenhuisgebeuren. Dat maakt me boos. Ik wil echt niet meer! Ik voel me goed en dat wil ik graag zo houden. Maar oh, oh, oh, wat vliegt de stress me weer om de oren, als er onzekere boodschappen komen.
Die stress gaat vooral over wat het ziekenhuis met je doet, en minder over wat er aan de hand is. Dood ga ik toch een keer, dat kan ik wel accepteren. Maar de ogenschijnlijke keuze te hebben, wat ga je doen om die dood nog een beetje uit te stellen, te vermijden, en wat betekent dat voor mijn leven nu? Wat kost dat vermijden me? En met wie kan ik daar een beetje makkelijk over praten (want geloof me, in het ziekenhuis lukt dat bijna niet).
Geen onnodig gepruts meer aan mijn lijf
Wat gebeurde er? Eerst kwam er zorg na een reguliere controle over een verdikking in mijn oksel, en pijn in mijn rug. Allemaal prima natuurlijk. Maar toen nestelde de vraag ‘zou het zo zijn dat de kanker terug is?’ zich in me en kwam ik er eigenlijk niet meer van los. Omgaan met het niet-weten is echt niet zo eenvoudig als het klinkt.
Daarna kreeg ik een rood gezwollen borst, met verhoging en pijn. Er zit daar een prothese. En we weten steeds meer dat die prothesen niet zo veilig zijn als men dacht. Nu blijkt dat je er zelfs kanker van kunt krijgen. Hoe tragisch. Dus wederom paniek. Het zal toch niet…..? Nee, ook dat bleek oké. Na veel gedoe en ongemakkelijke gesprekken met de plastisch chirurg – die iedereen een nieuwe borst wil ‘aansmeren’. We kunnen er eentje maken uit uw buik? ‘Nee bedankt.’ Uit uw zij dan? ‘Nee, ik wil het niet.’ Of iets met liposuctie kan ook hoor, vinden mensen ook heel fijn. ‘Nee. Ik. Wil. Het. Niet.’ Geen onnodig gepruts mee aan mijn lijf – afgesproken dat ze verwijderd worden. Ik heb er te veel last van.
Nou. Daar zit ik dan. Dat was een ander soort afsluiting dan ik bedacht had. Maar in zekere zin hoort het er bij. Ik ga op eigen kracht verder. Veel beter. Maar eerst nog door de ziekenhuisellende heen. Ik kan die prothesen er immers niet zelf uit halen.
Dus daarom beoefen ik de kunst van het vermijden.
Beeld: Someecards.com
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
