Na de niet gelukte staaroperatie was er hoop dat mijn rechteroog de functie van het linkeroog zou overnemen. Omdat er geen verbetering optrad, is mij de mogelijkheid tot een herstel-operatie aangeboden. Maar ik ben er niet gerust op.
Het gaat om een vitrectomie. De oogkliniek biedt mij deze operatie aan om de schade die ontstond tijdens de staaroperatie door een netvliesdeskundige te herstellen. Tijdens de ingreep is bij dat oog een beschadiging in het lenszakje ontstaan. Hierdoor vloeit glasvocht in de voorste oogkamer wat doorlopend, zodra het licht wordt, een waas, die als een mist voor mijn oog hangt, veroorzaakt. Ook ’s nachts zie ik slecht met dat oog, mogelijk omdat de nieuwe lens ook iets gekanteld is. Dat legde de oogarts mij enkele maanden later uit. Als hij het tijdens de ingreep gezien had, was het direct met een simpel ringetje op te lossen geweest. Maar hij zag het helaas pas achteraf.
De eerste staaroperatie verliep perfect en nog steeds geeft dat oog een helder beeld. ‘Met deze ingreep ben ik honderd procent gelukkig! Wat een luxe van de kennis van deze tijd!’, schreef ik in een eerdere column. Maar de tweede operatie heeft grote impact op mijn levenskwaliteit door de mist die mijn zicht vertroebelt. Sinds 1998 weet ik wat het verlies van levenskwaliteit betekent, vanwege de ziekte van Hashimoto. Ik raakte mijn schildklier langzaam maar zeker kwijt en werd arbeidsongeschikt. Ik heb onder andere last van steeds terugkerende auto-immuunreacties en voedselintoleranties, die mij zeer beperken. Het gekke is dat het een reguliere arts nooit aanzet tot holistisch denken. ‘Je hebt toch een pilletje om die schildklier te vervangen?’, is wat ik hoor.
Mijn kunstenaarsbloed is gestold, omdat ik het niet meer goed kan zien
De oogarts erkende gelukkig dat er iets mis ging en dacht mee over een oplossing. Voor mijn linkeroog kreeg ik, voorlopig gratis, een +1,5 daglens, zodat ik wat beter zou kunnen lezen. Zelf kocht ik nog een paar +2,5 brillen, in de hoop nog wat te kunnen kunstenaren, iets wat mij mentale rust geeft. Die mentale rust is in een jaar tijd helaas sterk verminderd.
Mijn kinderen en kleinkinderen, mijn partner, mijn kunst, de natuur met al zijn pracht gaven mij tot nu toe altijd de kracht om door te gaan…. En ik ga door, maar er is letterlijk en figuurlijk een schaduw over mijn hele leven gekomen. Mijn kunstenaarsbloed is gestold, omdat ik het niet meer goed kan zien en ik geen minuscule werkjes meer kan creëren. Nu twijfel ik over de operatie. Schade herstellen spreekt me aan, maar het risico dat netvliesloslating optreedt of ik last krijg van ontstekingen die het zicht nog slechter maken, maken mij ongerust. Als zelfs voedingsmiddelen mij doodziek kunnen maken, hoe reageert mijn onberekenbare lichaam dan op zo’n ingrijpende oogoperatie?
Ik legde mijn stress voor aan de internist van de B12-kliniek waar ik ter controle was. Zijn woorden openden mijn ogen. “Zonder schildklier heb je geen sensoren die alle processen in het lichaam aansturen, zei hij, en nee zo’n belangrijk orgaan vervang je niet met een pilletje!” De internist raadde de hersteloperatie af, gezien de risico’s van mijn complexe lichaam. Dat advies geeft mij geen zicht op beter zicht. Wel heel fijn, een arts die het geheel ziet en die vanuit de logica van een uniek lichaam meedenkt en een advies geeft dat helderheid geeft over het nemen van een beslissing!
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
