Er zijn van die dagen…
Je wordt wakker gegakt door twee ganzen die op het dak van het huis tegenover je, hun pas gevonden liefde voor elkaar uitschreeuwen tegen de wereld, in een eindeloos monotoon luidkeels gakgakgak! Gèk word je ervan. En slapen doe je niet meer.
Als je dan in arren moede maar op staat en je het gordijn opentrekt, is de wereld die je aantreft grijs en grauw. Geen zon, geen wind, geen regen. Alleen maar grijs. En grauw.
Je trekt je kleren aan om je dagelijkse ochtendwandeling te gaan maken en stoot genadeloos je knie als je bijna omvalt bij het aantrekken van je sokken. Waar is de tijd dat je dat voor elkaar kreeg zonder er bij na te denken, moeiteloos op één been balancerend, terwijl je tegelijkertijd je tanden poetste? Ouderdom komt met gebreken. Inderdaad.
En als je daar over nadenkt, dan stort het zich over je uit. Al die gebreken!
Je knie doet pijn vanwege dat stoten, maar eigenlijk doet je hele lijf pijn.
Je schouder zeurt, met een uitstralende trek naar je arm. Die breuk van vijf jaar geleden is goed geheeld, zegt de fysiotherapeut, maar je schouder is het daar niet altijd mee eens. Je onderrug doet pijn, zeker te veel gebukt met het tuinieren.
Het oedeemspook jaagt na acht jaar nog steeds angst aan
Je voelt een beetje vocht in je bovenarm of aan je zij (dat kun je nooit goed voelen, omdat dat hele gebied gevoelloos is als gevolg van de operaties. Dus wat je voelt is eigenlijk dat je arm en je zij elkaar meer raken dan normaal). Je inspecteert ongerust je handen. Geen wondjes? Toch te onvoorzichtig geweest in de tuin? Het oedeemspook jaagt, zelfs na acht jaar, nog steeds angst aan. Vorige week was je hand zelfs dik, opeens, zo leek het. Toch maar met de huisartsenpost gebeld, die je toch maar laat komen ‘met uw geschiedenis’. Wat nog veel erger dan oedeem is, is trombose. Check, staat ook op je lijstje. Was natuurlijk niks aan de hand, maar het gevoel, dat unheimische gevoel, ‘het zal toch niet…’, dat gevoel dat blijft nog een beetje plakken. Dat is dat grijze en grauwe. Er is niks aan de hand, maar het voelt niet fijn.
Je bent te stijf om je veters te strikken, terwijl je staat. Ouderdom, versleten gewrichten. Check.
Je hebt een stekende hoofdpijn, waar komt die nou weer vandaan? Zeker een tumor in je hoofd, is een gedachte die ergens in een achterafkamertje van je hersenen (daar achter die pijn) toch stiekem even gedacht wordt.
En pijn in je buik. Ooit, een half jaar geleden of zo, liet je urine testen op verdenking van een blaasontsteking. Alles was oké, alleen ‘een spoortje bloed’. Dat werd nog twee keer aangetroffen en niet verklaard. Dus nu mag je naar de uroloog. Al die tijd heb je nergens last van, maar nu de afspraak nadert, voel je opeens pijn. Ja, duh.
Zo’n dag, waarop al die gebreken, pijntjes en kwaaltjes zich allemaal tegelijk aandienen, kun je je maar beter verstoppen. Gewoon stil in een hoekje gaan zitten wachten tot het voorbij gaat. Dat ga ik nu dan maar doen. Want die ‘je’, dat ben ik vandaag. Morgen schijnt de zon weer, maar vandaag is zo’n dag.
Foto Ketut Subiyanto
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
