Jezelf de ruimte gunnen. Dat is best moeilijk. De meeste mensen voelen zich rustiger en veiliger binnen de ruimte die ze zelf gemarkeerd en afgebakend hebben. Grenzen lijken ons het juiste spoor te doen volgen. Gemeenschappelijke normen en waarden verschaffen identiteit én een herkenbare omgeving.
Met grenzen lijkt dus niets mis. Ze helpen ordelijk te leven en herbergen een gevoel van veiligheid. Ben je blij met dit routinematig omgaan met grenzen? De laatste jaren spraken veel goeroes over ‘out of the box denken’. Wat bedoelen ze daarmee? Buiten de gebaande kaders denken. Dus: over je begrenzingen heen stappen. Is dat wel veilig? Is dat verstandig en zinvol?
Jezelf ruimte verschaffen gaat vooral over mentale ruimte. Althans dat beoog ik. Veel mensen blijven vastzitten in hun aan de voor buitenstaanders onzichtbare en onaantastbare denkwereld waar ze de weg kennen en zich -onbedoeld- aan gebonden weten. Is dat verstandig en zinvol? Het is slechts een eigen gecreëerde verbeeldings- en belevingswereld. Deze mentale ruimte is subjectief en selectief. Voor anderen vaak onbereikbaar. Ik spreek regelmatig mensen die klagen over weinig empathie van anderen. ‘Stel je jezelf wel voldoende open voor de ander? Kunnen anderen wel dichtbij komen?’ Ben je bereid anderen toe te laten in jouw denkwereld? Daar begint het mee.
Met horten en stoten kwam het eruit. ‘Hij was ziek geweest. Serieus ziek. Hij had weinig gehoord van zijn omgeving behalve af en toe een oppervlakkig belletje. Soms een kaart met een bemoedigende tekst, een mailtje of appje. Teleurstelling en boosheid waren het gevolg. Hij voelde zich in de steek gelaten. Eigenlijk wilde hij er niet over spreken. Hij was er ‘klaar’ mee. Waarmee? Ik vroeg hem of hij kon uitleggen waarom hij er toch over begon. Hij aarzelde. ‘Het doet pijn.’ Wat is je eigen rol geweest in dit proces? Het was nogal een gesloten type. Dat maakte dat hij vast zat in zijn eigen grenzen. Onbereikbaar in zijn eigen denkwereld, verbeeldingswereld en belevingswereld.
Voorzichtig probeerde ik hem te vertellen dat hij meer ruimte voor zichzelf moest maken. Ruimte waar ook anderen welkom waren. Ruimte voor zichzelf moest houden maar ook ruimte bieden aan mensen die willen helpen. Ik zei dat hij over zijn – zelf opgelegde – begrenzingen heen moest stappen. ‘Zou dat helpen, denk je?’ Ja, ik denk het wel. Maar het voelt eng voor je? Ben je bang om je gevoelens van angst en verdriet te uiten? ‘Ja, dat ben ik niet zo van huis uit gewend. Niet zeuren of klagen.’ ‘Je twijfels en pijn uiten is geen teken van zwakte’, gaf ik terug. ‘Het is juist een teken van kracht. Je kwetsbaar opstellen is dapper.’
Het kwam binnen. ‘Ik ga die ruimte nemen’, zei hij. ‘Ruimte om ook anderen toe te laten.’ Een glimlach kwam op zijn gezicht. Wat gunde ik hem die ruimte. Maar vooral het vertrouwen in de ander. Ruimte om weer gelukkig te zijn. Na alle tegenslag weer nieuwe perspectieven zien. Je denken en (ver)beelden weer richten op de toekomst. Verlaat je ‘geitenpaadjes’ en geniet van vergezichten en neem ruimte om te herstellen!
Photo courtesy of and copyright Free Range Stock, Unsplash
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
