In mijn jongere jaren was ik een ‘echte’ emotie-eter. Dat heb ik achter me gelaten. Althans dat dacht ik. Maar nu ik in een hele turbulente periode verkeer, steekt het toch weer een beetje de kop op. Gelukkig herken ik het nu en weet ik hoe ik het om kan buigen.
Emotie-eten is een patroon dat vaak te maken heeft met negatieve ervaringen in de jeugd. Zo ook bij mij. Ik voelde mij lelijk en niet begrepen. Ik had een heel laag zelfbeeld. Dit is hét recept om emotie-eter te worden. Wat bij mij ook gebeurde. Bij mij startte het emotie-eten al toen ik nog bij mijn ouders woonde. Toen ik daarna op mezelf ging wonen, nam het een grotere vlucht. Toen kon ik immers helemaal zelf bepalen welke boodschappen er in mijn keukenkastjes belandden.
Bij emotie-eten – het woord zegt het al – staat het ‘weg’ eten van negatieve emoties centraal. Er zit geen rem meer op de inname. Het aanvoelen van wanneer het genoeg is, is er niet meer. Eigenlijk is emotie-eten een soort verslaving. Natuurlijk zijn de consequenties minder groot als bij een verslaving aan drugs of alcohol. Maar het principe is hetzelfde, namelijk dat het om dwangmatige handelingen gaat waarbij de verbinding tussen verstand en gevoel er niet meer is. Meestal gaat het bij emotie-eten om ongezonde voeding en dan is het dubbel schadelijk. Maar het kan ook om gezond eten gaan.
Juist dit is bij mij het verschil met vroeger. Toen kon ik hele zakken chips, plakken kaas en repen chocolade wegwerken. Dat komt nu mijn huis niet meer in. In plaats daarvan neem ik ‘gezonde’ voeding. Bijvoorbeeld walnoten, vol met waardevolle omega-3-vetten. Maar zoals Paracelsus ooit zei: ‘De dosis maakt het gif’. Teveel is nooit goed, ook al gaat het om gezonde walnoten.
‘Achteraf snap ik er niets meer van, dat iets in mij maar doorgaat met eten terwijl ik dat zelf eigenlijk helemaal niet wil’
Dit besef helpt mij als ik aan het overeten ben van de walnoten. Net als het besef dat ik niet naar m’n lichaam luister en dat ik mezelf aan het onderuit aan het halen ben. Het is namelijk totaal niet helpend om mijn negatieve emoties maar weg te eten. Dit geeft vooral buikpijn, een (te) vol gevoel en bovenal een rot gevoel over mezelf. Het voelt namelijk erg naar om zo de controle over mijzelf te verliezen. Achteraf snap ik er ook helemaal niets van. Dat iets in mij maar doorgaat met eten terwijl ik dat zelf eigenlijk helemaal niet wil. Het heeft alles te maken met het wegvallen van mijn wilskracht. Iets wat ik normaal gesproken in voldoende mate heb maar waar ik niet meer bij kan komen op het moment dat ik aan het emotie-eten ben.
Wat helpt mij dan wél? Hoe lukt het mij om het tegenwoordig wél om te kunnen buigen? Anders dan vroeger onderzoek ik nu waar mijn negatieve emoties vandaan komen. Ik vraag me daarbij af wat ik eraan kan doen. Soms blijkt dat verrassend eenvoudig te zijn. Bijvoorbeeld door erover te praten met een goede vriendin die snapt waar ik het over heb. Of door iets te gaan doen wat ik erg leuk vind zoals een wandeling in mooie natuur, lekker sporten of luisteren naar mooie muziek.
De clou is vooral om aandacht voor jezelf te hebben. Van jezelf te houden en jezelf de moeite waard te vinden. Gelukkig is dit iets waar ik tegenwoordig geen moeite meer mee heb!
Uitzicht nr. 10 van 2022 bevat een special rondom emotie-eten.
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
