Zorg goed voor de aarde en onze kinderen. Met die tekst op mijn hoofd stond ik gisteren en vandaag langs de A12. Zingend en dansend, klappend en scanderen supportteren en steunden we de mensen op de A12.
Die zich zorgen maken, net als ik me zorgen maak. En die bereid zijn zich ervoor te laten arresteren, of weg te laten voeren door de politie. Dat ontroert me. Ik durf dat niet.
Dat hoeft ook niet. Support en steun is genoeg. Te laten weten dat de ander er niet alleen voor staat.
Om goed voor een ander te kunnen zorgen, moet je eerst, ook, goed voor jezelf zorgen. Dat gaat altijd samen. Ziek zijn heeft me dat geleerd.
Er kwam steun en liefde op me af, met handenvol. Dat viel uiteen in twee ‘soorten’. De eerste soort werd vrij aangeboden en gegeven. Help je hulp nodig? Ik ben er voor je. Kan ik iets doen, laat het weten. Ik ben benieuwd te horen hoe het met je gaat. Laat je niks van je horen, is het ook goed.
Als ik dan iets nodig had (wil je mee naar het ziekenhuis? kun je een lamp ophangen?), werden deze praktische vragen snel beantwoord. Dat was heerlijk, steunend en helend.
De tweede soort van steun was eigenlijk meer vragend. Wil je me alsjeblieft op de hoogte houden, want ik maak me zorgen om je. Ik heb eten voor je gemaakt, want ik kon niet stilzitten.
Alsof je, als zieke, ook nog de verplichting hebt om de ander gerust te stellen, bezig te houden. Dat was vermoeiend. Gelukkig was de tweede soort veruit in de minderheid.
Ik snapte het wel. Als je stress hebt, wil je ‘iets doen’. In actie komen. Een taart bakken, voeten masseren, bellen, of, zoals nu, op de snelweg gaan staan. Dat ‘doen’ gaat over jezelf. Niet over de ander. De aarde wordt geen sikkepitje koeler van zo’n actie (behalve dan dat er misschien een paar auto’s minder kunnen rijden).
Een zieke voelt zich geen haar beter door die taart. Wèl door het gebaar van die taart. Je hebt er niet om gevraagd. Je hebt misschien niet eens zin in taart (ook niet in taart zonder suiker). Maar het is lief dat iemand aan je denkt.
Dus eigenlijk bestaat er een derde vorm van steun. De steun die iemand uit zichzelf biedt. Die kreeg ik bij bosjes, zonder dat ik erom gevraagd had, en zonder dat het praktisch nut had. Een kaartje, bloemen, een lief cadeautje. Dat was de beste soort, want daardoor voelde ik me gedragen…Het werd gegeven, er werd niks terug verwacht en het hielp me door de diepste dalen heen te komen.
Voor de ander doe je iets, als die ander erom vraagt. Dan is het nuttig, praktisch, helpend. Daarvoor word je bedankt.
Je eigen ‘mede-lijden’ uit je door een gebaar te maken, zonder te verwachten dat de ander dankjewel zegt, of iets terug doet. Dat is mede dragend en steunend.
En verder moet je het met je eigen stress maar zelf uitzoeken.
Zoiets gebeurde me ook langs die snelweg. Ik kon praktisch niks doen. Ik kon roepen en klappen. En verder moest ik het met mijn eigen stress uitzoeken. Want al die politiebusjes en mannen in uniform vond ik toch behoorlijk imponerend, ook al verliep alles vreedzaam en beheerst. Maar ook ik kreeg weer steun, want ik was samen met mijn buddy. Wat er ook gebeurt: ‘you are not alone’.
Als dat geen goede zorg is.
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
