In mijn jongere jaren was ik een ‘echte’ emotie-eter. Dat heb ik achter me gelaten. Althans dat dacht ik. Maar nu ik in een hele turbulente periode verkeer, steekt het toch weer een beetje de kop op. Gelukkig herken ik het nu en weet ik hoe ik het om kan buigen.
Hoewel we ruim vijf jaar schelen, heb ik een hechte band met mijn zus Tanja. Eerst was het leeftijdsverschil ‘te groot’, maar vanaf haar 16e bleken we veel gemeen te hebben. Die borstkanker hadden we liever niet gedeeld, maar dat we nu samen kookvideo’s maken voor de MMV is een mooi gevolg daarvan.
Mijn eerste kennismaking met het gedachtegoed van Cornelis Moerman dateert van 2002, het jaar waarin ik mijn partner Albert leerde kennen. Zoals dat gaat maakte ik toen ook kennis met zijn familie en mijn schoonmoeder Sophia, of ‘Fie’ zoals we haar noemden.
Voor mij ligt er een mijlpaal eindelijk binnen handbereik. Nog een paar dagen en dan is de laatste reguliere behandeling voor de tweezijdige, familiaire borstkanker helemaal afgerond. Ik ben trots en blij dat ik de anti-hormoontabletten gedurende de gehele periode van vijf jaar kon blijven slikken. Dit is geen vanzelfsprekendheid.
Of ik een workshop wilde geven op de ledendag van de MMV op 30 oktober, vroeg Elke van het centraal bureau van MMV mij een paar maanden geleden. Ik sprong een gat in de lucht. Dat wilde ik dolgraag! Inmiddels kijk ik terug op een zeer geslaagde middag.
Kort geleden was ik bij mijn kapper die ik al vele jaren trouw ben. Ik vond haar ooit in een zoektocht naar een kapper die met henna kleurt. Eerst ging ik daarvoor naar Den Haag maar Gerarda – die haar zaak heel toepasselijk De Kapper noemde - bleek gewoon in mijn eigen woonplaats Rotterdam te zitten.
Mijn partner Albert ‘kampt’ al jaren met allerlei ‘vage’ klachten. Daarvan springt het gewichtsverlies nog wel het meest in het oog. Met een gewicht van 57 kilogram was hij altijd al tenger. Maar sinds 3 à 4 jaar verliest hij geleidelijk steeds meer gewicht met onlangs het dieptepunt van 50 kilo.
Na de laatste chemobehandeling duurde het anderhalf jaar voordat ik voorzichtig weer aan werk durfde te denken. Mijn hoofd draaide overuren. ‘Zou ik nog wel voldoende energie hebben om te werken? Wat voor werk zou het meest passend zijn in de post-borstkankerperiode? Zou een eigen voedingspraktijk nog haalbaar zijn?’
Halverwege mijn werkzame leven, op 46-jarige leeftijd, maakte ik de switch naar voeding. Daarvoor hield ik me als ambtenaar bezig met bijvoorbeeld plattelandsontwikkeling in Twente en de Vinkeveense Plassen. Of ik blij ben met de switch naar voeding? Het werd mijn passie!
