Of ik een workshop wilde geven op de ledendag van de MMV op 30 oktober, vroeg Elke van het centraal bureau van MMV mij een paar maanden geleden. Ik sprong een gat in de lucht. Dat wilde ik dolgraag! Inmiddels kijk ik terug op een zeer geslaagde middag.
Kort geleden was ik bij mijn kapper die ik al vele jaren trouw ben. Ik vond haar ooit in een zoektocht naar een kapper die met henna kleurt. Eerst ging ik daarvoor naar Den Haag maar Gerarda – die haar zaak heel toepasselijk De Kapper noemde - bleek gewoon in mijn eigen woonplaats Rotterdam te zitten.
Mijn partner Albert ‘kampt’ al jaren met allerlei ‘vage’ klachten. Daarvan springt het gewichtsverlies nog wel het meest in het oog. Met een gewicht van 57 kilogram was hij altijd al tenger. Maar sinds 3 à 4 jaar verliest hij geleidelijk steeds meer gewicht met onlangs het dieptepunt van 50 kilo.
Na de laatste chemobehandeling duurde het anderhalf jaar voordat ik voorzichtig weer aan werk durfde te denken. Mijn hoofd draaide overuren. ‘Zou ik nog wel voldoende energie hebben om te werken? Wat voor werk zou het meest passend zijn in de post-borstkankerperiode? Zou een eigen voedingspraktijk nog haalbaar zijn?’
Halverwege mijn werkzame leven, op 46-jarige leeftijd, maakte ik de switch naar voeding. Daarvoor hield ik me als ambtenaar bezig met bijvoorbeeld plattelandsontwikkeling in Twente en de Vinkeveense Plassen. Of ik blij ben met de switch naar voeding? Het werd mijn passie!
Al mijn hele leven heb ik een voorliefde voor de natuur. Dit uit ik bijvoorbeeld heel graag in een (moes)tuin. Zelfs in mijn jeugd al. Terwijl andere kinderen in de speeltuin speelden, hielp ik mijn moeder in haar volkstuin.
Mijn eerste injectie met maretak dateert ruim vier jaar geleden. Ik zat toen midden in een chemobehandeling met heftige bijwerkingen. Een totaal gebrek aan energie en akelig veel last van maag en darmen. Ik voelde sterke behoefte aan natuurlijke ondersteuning. Maretak bood uitkomst.
Van de week werd ik gegrepen door een gedicht dat kennelijk een open zenuw raakte. Het herinnerde me aan de laatste levensdagen van mijn vader die dit voorjaar in het begin van de coronacrisis zielsalleen overleed. Het gedicht roept pijn en verdriet in mij wakker. En niet alleen in mij, getuige de vele reacties die ik kreeg toen ik het gedicht deelde via Facebook.
Vijf jaar geleden had ik een déja-vu toen ik twee ontstoken tepels had. Jaren daarvoor had ik dit ook meegemaakt. Hoe kan het dat zo’n signaal in je lichaam kan opvlammen en weer uitdoven? Eindelijk weet ik het!
