Sophie Hospers

Zorg goed voor de aarde en onze kinderen. Met die tekst op mijn hoofd stond ik gisteren en vandaag langs de A12. Zingend en dansend, klappend en scanderen supportteren en steunden we de mensen op de A12.

Er zijn van die dagen…
Je wordt wakker gegakt door twee ganzen die op het dak van het huis tegenover je, hun pas gevonden liefde voor elkaar uitschreeuwen tegen de wereld, in een eindeloos monotoon luidkeels gakgakgak! Gèk word je ervan. En slapen doe je niet meer.

Af en toe lees ik in de krant over een nieuw ontwikkelde therapie voor een bijzonder vorm van kanker. Of over een vorm van behandeling die voor een bepaald type patiënt, bijvoorbeeld afhankelijk van de genetische aanleg, geschikt is. Het levert mij tegenstrijdige gevoelens op.

De conventie wil dat 1 januari– waarom eigenlijk niet 21 maart, begin van de lente, of 21 juni als langste dag – dat deze overgang van het ene naar het andere jaar, het moment is om de balans op te maken. Om terug te blikken en vooruit te kijken. Alsof de circulariteit van de seizoenen toch een rechtlijnigheid in zich draagt. Iets is voorbij en iets komt eraan.

Laat je wel of geen borstreconstructie doen, na een borstamputatie? Laat je wel of geen siliconenimplantaat plaatsen? We leren dat siliconen niet zo onschuldig zijn als ooit gedacht. Liever gezegd, hoe meer we erover weten, hoe meer we beseffen dat ze gewoon slecht doen aan je lijf. Zie dat maar eens tussen de oren te krijgen.

Twee weken terug ging ik voor advies naar een kleding styliste, Nu kleur bekennen. Dat was nog een verjaardagscadeautje van mijn zoon en zijn vriendin, dat ik direct na de operatie van hen had gekregen. Om me te helpen opnieuw mijn kledingstijl te ontdekken, in een leven zonder borsten. Wat een prachtig cadeau! Wat heerlijk om daar hulp bij te krijgen!

Vorige keer schreef ik dat ik de vermijding voorbij was. Dat ben ik ook. Dat is, ondanks de verdrietigheid die er de aanleiding toe gaf, ook vreugdevol en bevrijdend. Tegelijk is het óók verwarrend en confronterend. Want in mijn acceptatie van ‘het is zoals het is’, ontmoet ik anderen voor wie het anders is.

Ken je dat? Dat je een besluit hebt genomen, dat je iets hebt gedaan, of veranderd en dat je dan denkt: waarom heb ik dat niet veel eerder gedaan? Dan voelt het opeens zó logisch, passend of zinvol, dan snap je niet waarom je daar eerder anders over gedacht zou hebben. Zo voelt dat nu ik de twee borstprothesen heb laten verwijderen. Ik ben nu (min of meer) plat, en ik ben zó blij!

Het is weer zover. Ik ben aan het vermijden. Iets opschrijven vraagt reflectie. En reflectie betekent je verhouden tot wat er aan de hand is. En als er veel aan de hand is, doe ik dat het liefst in flarden, en niet aan één stuk. Dus zo’n column schijven is dan echt een opgave.