Laat je wel of geen borstreconstructie doen, na een borstamputatie? Laat je wel of geen siliconenimplantaat plaatsen? We leren dat siliconen niet zo onschuldig zijn als ooit gedacht. Liever gezegd, hoe meer we erover weten, hoe meer we beseffen dat ze gewoon slecht doen aan je lijf. Zie dat maar eens tussen de oren te krijgen.
Twee weken terug ging ik voor advies naar een kleding styliste, Nu kleur bekennen. Dat was nog een verjaardagscadeautje van mijn zoon en zijn vriendin, dat ik direct na de operatie van hen had gekregen. Om me te helpen opnieuw mijn kledingstijl te ontdekken, in een leven zonder borsten. Wat een prachtig cadeau! Wat heerlijk om daar hulp bij te krijgen!
Vorige keer schreef ik dat ik de vermijding voorbij was. Dat ben ik ook. Dat is, ondanks de verdrietigheid die er de aanleiding toe gaf, ook vreugdevol en bevrijdend. Tegelijk is het óók verwarrend en confronterend. Want in mijn acceptatie van ‘het is zoals het is’, ontmoet ik anderen voor wie het anders is.
Ken je dat? Dat je een besluit hebt genomen, dat je iets hebt gedaan, of veranderd en dat je dan denkt: waarom heb ik dat niet veel eerder gedaan? Dan voelt het opeens zó logisch, passend of zinvol, dan snap je niet waarom je daar eerder anders over gedacht zou hebben. Zo voelt dat nu ik de twee borstprothesen heb laten verwijderen. Ik ben nu (min of meer) plat, en ik ben zó blij!
Het is weer zover. Ik ben aan het vermijden. Iets opschrijven vraagt reflectie. En reflectie betekent je verhouden tot wat er aan de hand is. En als er veel aan de hand is, doe ik dat het liefst in flarden, en niet aan één stuk. Dus zo’n column schijven is dan echt een opgave.
Ik werk in de zorg, in de jeugdzorg om precies te zijn, en daar doet het toverwoord ‘normaliseren’ de ronde. De opdracht aan hulpverleners is om te ‘normaliseren’.
Ik ga op vakantie en ik neem mee….Kent u dat spelletje? Dan moet je om de beurt zeggen wat voor item je meeneemt en er vervolgens iets aan toevoegen. Als je een item uit het rijtje vergeet ben je af. Tijdens het pakken van mijn koffer realiseer ik me welke impact kanker heeft - zes jaar na dato.
De zon schijnt, coronabesmettingen dalen en iedereen kruipt tevoorschijn uit zijn bubbel. We gaan weer naar het park, restaurant en museum, en de eerste voorzichtige knuffels worden genoten. We gaan open, letterlijk en figuurlijk. Wat heerlijk, terug naar normaal, er komt een einde aan een lange periode van afzondering en relatief isolement. Zou het echt het einde zijn?
Gisteren sprak ik met een vriendin over het wonderlijke fenomeen dat je tijdsbeleving anders wordt, in deze coronatijd. Het leven heeft een soort monotone tred gekregen, met minder afwisseling, en weinig markeerpunten. Daardoor verdwijnt je gevoel van ‘wanneer’.
